Karina Lisiecka robi niesamowite zdjęcia. Zrobiła sesję strażakom z OSP we wnętrzach PRL-u [wywiad + galeria]

Karina Lisiecka. Absolwentka łódzkiego filmoznawstwa na specjalności scenariopisarskiej, magister kulturoznawstwa na promocji sztuki oraz absolwentka Zespołu Szkół Muzycznych im. Stanisława Moniuszki w Łodzi.

Na co dzień pracuje w Centrum Kultury Dziecka oraz Starym Młynie w Zgierzu, gdzie prowadzi zajęcia fotograficzne dla młodzieży i dorosłych. 

Zdobywczyni wyróżnienia w Ogólnopolskim Konkursie Fotograficznym „Portret 2022”. Miłośniczka kina, historii oraz wszystkiego co stare i z drugiej ręki.

Z fotografią wyszło dość przypadkowo. Uczęszczałam wtedy do łódzkiej szkoły muzycznej. Grałam na akordeonie. Aż tu nagle, chyba z okazji urodzin, dostałam pierwszą lustrzankę.

Czasem się zastanawiam, bo moja mama jest bardzo uzdolniona plastycznie. Kiedyś malowała obrazy, a ja również tworzę obrazy, ale cyfrowe. 

Moja fotografia wskoczyła na wyższy level na studiach filmoznawczych, na których zinterpretowałam tysiące obrazów filmowych. Myślę, że sztuka filmowa wywarła bardzo duży wpływ na wygląd moich prac.

Lubię tę filmowość, opowiadanie historii, budowanie scenografii oraz pisanie scenariuszy do poszczególnych sesji. Mam wrażenie, że jestem reżyserem każdego mojego następnego projektu.

W mojej fotograficznej przygodzie bardzo długo szukałam miejsca dla siebie. Zaczynałam od fotografii czarno-białej, do której po dziś dzień mam ogromny sentyment.

Najchętniej fotografowałam miejsca opuszczone, zatem trochę zajmowałam się nurtem urban exploration. Później zaczęłam zapraszać modelki oraz modelów na sesje.

Eksperymentowałam z formą. Na długi czas upodobałam sobie podwójną oraz potrójną ekspozycję. Lubiłam oniryczny klimat. 

 W tym momencie zdecydowanie najwięcej satysfakcji daje mi fotografowanie ludzi. Są to portrety, ale także zaplanowane „scenki”. 

Najbardziej lubię w fotografii ten czas planowania. Rozpisywanie pomysłu. Szukanie idealnej osoby do projektu, następnie miejsca, które wpasuje się w cały zamysł. 

Skąd pomysł na mój projekt Zapach PRL-u? Wyszło to dość naturalnie. Śmieje się, że połowę swojego dzieciństwa spędziłam „u dziadków w szafie”. 

Zawsze fascynowały mnie stare ubrania, pożółknięte dokumenty, legitymacje, fotografie nadgryzione zębem czasu, różne bibeloty. Byłam dzieckiem, które zadawało tysiące pytań. Wszystko mnie interesowało.

Z wiekiem zaczęłam interesować się historią polskiego przemysłu. Ten epizod rozpoczął również moją fascynację architekturą.

Mam nadzieję, że te pomysł będzie się rozrastał. Zaczęłam również pisać recenzje filmów oraz seriali. 

Gdy odezwał się do mnie prezes OSP w Aleksandrowie Łódzkim Piotrek Makowski z propozycją wspólnego działania – nie zastanawiałam się ani chwili.